Waarom (lang) single zijn soms gewoon even niet leuk is

Terwijl ik dit blog begin realiseer ik me dat het lijkt alsof ik single ben. Het tegenovergestelde is echter waar: na een periode van 9 jaar als vrijgezel, waarin verschillende mannen de revue passeerden en geen enkele in de buurt kwam van boyfriendmaterial, heb ik zowaar de liefde van mijn leven ontmoet. Zo’n 2 jaar geleden alweer.

Daarvoor was het wel even anders. Ik stond jarenlang bekend als de übersingle van de groep. De vriendin met een wild dateleven. De vriendin die altijd wel in was voor een feestje en vaak pas tegen het ochtendgloren naar huis ging. De vriendin die in haar eentje op het vliegtuig stapte naar Australië. Ik leefde 9 jaar lang het ultieme single leven. Toegegeven, het had wel wat.

Maar er waren ook onzekerheden. Flinke onzekerheden. Zo vroeg ik me één keer in de zoveel tijd af of ik forever alone zou zijn. Net zoals in de Bridget Jones-film, weet je wel, dat je naar je ouders gaat met kerst en dat de familie duidelijk teleurgesteld is omdat je nog steeds single bent. Dit levert vaak onaangename momenten op, zoals onderstaand:

‘Hoe gaat het met de mannen?’ vraagt je oom, kauwend op een stukje runderrollade. Het valt stil aan tafel.

‘Eh, niks bijzonders,’ mompel je, licht blozend.

‘Geen leuke kerel waar je mee aan het daten bent?’

‘Nee.’

‘Maar hoe kan dat dan? Je bent zo leuk!’

‘Geen idee, werkelijk geen idee.’

‘Oh.’

Na een paar jaar vraagt hij er niet meer naar. Voor jou is de boodschap duidelijk: hij heeft het opgegeven.

Negatief zelfbeeld

Bridget Jones komt in de films al vrij snel aan de man. Bij mij was dat helaas wel even anders. Na jaren van single zijn werden mijn onzekerheden zo erg, dat ik een negatief zelfbeeld begon te ontwikkelen. Elke keer als ik door een kerel werd afgewezen zei ik tegen mezelf: zie je wel, je bent niet goed genoeg. Er is altijd iemand die leuker, knapper en grappiger is dan jij.

Datingapps als Tinder en Happn maakten het er niet beter op. Hoe vaak ik ook met een jongen op pad ging, Mr. Right zat er niet bij (wel veel mannen die over hun lengte liegen en met tijgers op de foto staan, overigens).

Maar toen...

Ging ik in mijn eentje naar Azië. Ik danste op het strand alsof mijn leven er vanaf hing. Mijn haar zat in een warrige knot en ik had nauwelijks make-up op mijn gezicht. In plaats van dat dit mannen afschrok, werd ik overladen met aandacht. Sterker nog: het ene na het andere avontuurtje volgde.

Eenmaal terug in Nederland wist ik het zeker: het lag niet aan mij. Ik was de juiste persoon gewoon nog niet tegengekomen. Deze nieuwe mindset zorgde al snel voor succes. Tijdens Koningsdag, een maand later, ontmoette ik mijn huidige vriend. Hij zag de echte ik, niet meer de onzekere Andrea die bij voorbaat al bang is om afgewezen te worden.

Part of life

Nu, twee jaar later, is mijn visie op het single zijn voorgoed veranderd. Alleen zijn hoort er soms gewoon even bij. Het betekent niet dat je niet leuk of knap genoeg bent, maar dat je gewoon nog niet de juiste persoon hebt gevonden. Dat kost soms tijd, veel tijd. En al ben je 10 of 20 jaar single, het zou niet ten koste mogen gaan van je zelfvertrouwen. Dat is alleen maar hartstikke zonde van je tijd.

Dus: als je al bijna een decennium single bent en de zoveelste Valentijnsdag tegemoet gaat zonder lover in spé, is het tijd om extra van het leven te genieten. Dans. Zing. Eet. Drink. Reis. Doe iets geks. Maar ga vooral niet te veel op zoek. Als dat allemaal lukt, komt het goed. Dan meldt hij of zij zich vanzelf, op het moment dat je het totaal niet verwacht. Zó cliché, maar zó waar!